Hangi birine uzuleyim?

Bir insan 79 yil yasa, 33 yil yasa hayat geciyor. Cok cabuk geciyor. Zaman kavramini dusundugum de kafam karisiyor. Tamam artik burda dur, birak dusunmeyi diyorum kendi kendime.

Gecen sene temmuzda dedemi kaybettim. 79 yasina girdikten 16 gun sonra. Dedemin olumunden sonra zaman kavramini daha cok dusunmeye basladim. Sofrada yemek yerken bir gun bir an hersey durdu benim icin. Bal oglani dedemin 1 yasindaki hali oldugu dusundum, ben onun annesi, esim ise onun babasi. Bir an aptal oldum.

Dedemin annesi babasi ahirete goc edeli seneler olmustu, dedem gitti artik onlarin yanina. Simdi ise onlarin yerini almaya basladik. Artik benim de bir cocugum var ve ikinci yolda. Ne demek istedigimi anliyorsunuz degilmi? Bu bazen cok urkutuyor. Cunku gercekle yuzlesiyorsun. Obur yandan ise ahirete yaklasmanin mutlulugu, cunku ebedi hayat bizi bekliyor. Tabiki bu ebedi hayatin benim icin guzel olup olmayacagini Allah c.c. bilir.

Bunlarin hepsinin yazmamin elbette bir sebebi var. 3 gun once gencecik yasta, 4 cocuk babasi trafik kazasinda hayatini kaybetti. En kucuk cocuk daha henuz 3 aylik. Babamin sut kardesinin oglu. Hersey alt ust, ic dunyam alt ust. Bir annenin yavrusunu kaybetmesimi? Gencecik bir insanin esini kaybetmesimi? Cocuklarin babasiz kalmasimi? Hangi biri daha aci? Hangi birine uzuleyim?

Hayat cok kisa... ister 79 yasina kadar yasa, ister 33...... Gun gelip catacak.